Fiðraðir persónuleikar

Úr hverju eru páfagaukar eiginlega gerðir? Tumi er laufléttur, hann er bókstaflega gerður úr fiðri og loftfylltum beinum. Goggurinn er sennilega þyngsti parturinn, heilinn er áreiðanlega ekki stærri en baun. En persónuleikinn er ekki í neinu samræmi við efniviðinn. Eins var þetta með Nílló þótt hann væri nú töluvert stærri en Tumi. Persónurnar í þessum fiðruðu búningum eru svo miklu stærri og áhrifameiri en efni standa til. Þetta eru hugleiðingar mínar eftir að fá hér fuglasérfræðing inn á heimilið til að vængstýfa Tuma, sverfa gogg og klær og kenna mér réttu handtökin til að þjálfa hann í að koma á fingur. Litla skinnið var móður og másandi eftir átökin, hann var handsamaður í handklæði til að verjast biti (sem gerði ekkert fyrir sjálfsvirðinguna) en það tókst ekki fullkomlega, það blæddi  úr sérfræðingnum eftir verkið. Tumi var í svo miklu flaustri eftir meðferðina að hann var kominn á fingurinn á mér áður en hann vissi af og þá var of seint að beita gogginum. Hann bítur ekki til að bíta, bara til að reyna að stjórna atburðarásinni, lái honum hver sem vill. Svo mátti hann hafa sig allan við að halda sér í fingurinn og bregðast við þegar honum var gert að fara strax yfir á hinn fingurinn, aftur og aftur. Hann var fljótur að fara inn í búrið sitt eftir þessar hremmingar, allur úfinn, og það heyrðist ekki í honum meira þann daginn. En hann jafnaði sig fljótt og við erum nú að æfa okkur í þessu með fingurna. Eftir þessa meðferð var ég með svo mikið samviskubit að ég fór og keypti dýrt dót handa honum, leikgrind sem ég er að setja saman. Dæmigert að kaupa sig frá sektarkenndinni.   

Gaukssaga

Það var stór páfagaukur á æskuheimili mínu, African grey sem hét Nílló. Hann var orðinn einhverra tuga ára þegar hann kom til okkar en þessi gaukar verða allt að 70 til 80 ára við bestu skilyrði. Hann var fluttur til landsins frá Evrópu af afabróður okkar krakkanna og þegar hann féll frá þurfti að finna gauknum nýtt heimili. Ekki var mikil þekking til um hvaða fæði og aðbúnaður væri bestur fyrir svona fugla og Nílló fékk að éta mestallt sem hann hafði lyst á. Honum fannst góður kaffisopinn og tók eiginlega við öllu sem að honum var rétt. Hann talaði og flautaði og vaskaði upp, hann mjálmaði þegar við áttum kött (sem olli kettinum nokkrum heilabrotum). Hann bauð gestum "viltu kaffi?" eða "viltu kók?". Hann kallaði "síminn!" í tíma og ótíma sem plataði oft heimilisfólkið til að taka upp tólið. "Er Mogginn kominn?" hljómaði daglangt. Hann spurði um börnin á heimilinu með nafni. En hann þýddist engan nema heimilisföðurinn sem hann dáði. Hann beit alla aðra af sér. Sérstakleg var hann í stríði við húsmóðurina, sem sat uppi með alla umhirðuna um hann. Það er sóðalegt að vera með páfagauk, kostar mikil og stöðug þrif. Það varð sértakt samband á milli þeirra. Hún skammaðist í honum og hann reyndi að bíta hana við öll tækifæri. Þegar Nílló fékk að vera laus lá allt heimilið undir skemmdum, hann nagaði allt sem hann náði í, húsgögnin urðu með árunum tætt og rifin, hann spændi upp stólfætur og hillur. Ég á enn húsgögn sem bera ummerkin um hann. En óskaplega eru þessar minningar skemmtilegar. Og nú er ég að endurupplifa þetta með minn litla græna gauk, en ég er ákveðin í að ala hann betur upp og hann fær ekki aðgang að húsgögnum hér.