Alveg skaðlausir íslendingar

Ég var að tala við vinkonu mína í dag um gang mála í kreppunni. Mér datt í hug þessi viðteknu sannindi sem íslendingar hafa stært sig af - við erum herlaus og friðsöm smáþjóð sem byggir harðbýlt land og erum aðallega í því að vera skemmtilega skrítin. Rosalega artý og uppátækjasöm en alveg laus við að ógna einum eða neinum.  Jæja - þá er sú mýta dauð. Við erum svakalegir skaðvaldar, okkur sjálfum og öðrum sem ákváðu að treysta þessari skringilegu íslendingum fyrir aleigu sinni.

Það verður öðruvísi mynd og sjálfsmynd sem verður til upp úr þessu hruni - og það er óskaplega mikilvægt að vanda þá uppbyggingu.  

Eru þeir ósakhæfir?

Í öllu þessu fári sem við erum nú að fara í gegnum - leitin að sökudólgum þar á meðal - er málið kannski of einfalt og of hallærislegt. Reynslu- og kunnáttuleysi, barnaskapur. Bankarnir seldir án kunnáttu. Útrásin svokallaða farin af reynslulausum mönnum. Almenningur steypti sér í skuldir í þeirri óraunhæfu von að allt mundi bara verða að gulli - hókus pókus eins og í ævintýrunum, það ævintýri hófst með DeCode. Síðan var ekki tekið mark á aðsteðjandi vanda í fjármálaheiminum vegna kunnáttuleysis og þar fram eftir götunum. Og nú er sama fólkið að reyna að bjarga því sem bjarga verður. Kannski verður til þekking og kunnátta úr þessu öllu saman. En á meðan virðist íslenska þjóðin vera að vakna upp og uppgötva krafta sína. Það verður kannski ávinningurinn til lengri tíma litið. Við erum þá á leið að verða fullorðin. En ef þetta eru afglöp barnaskapar þá vaknar spurningin; eru gerendurnir í þessum málum þá ósakhæfir? Ég er sannfærð um að þeir steyptu þjóð sinni ekki í þetta tjón af ásetningi.