Eins og ég man...

Í mínum uppvexti skildist mér smám saman hvernig pólitíkin virkaði. Sem dæmi - til að pabbi gæti byggt sér bílskúr þá fór hann í rétta bankann til að fá lán - bankann sem tilheyrði hans flokki. Svona var þetta út um allt samfélagið.

Það hefur alltaf verið ljóst að Sjálfstæðisflokkurinn var þéttur og mikill flokkur - þeir sem voru þar innanflokks voru iðulega miklir kallar (aftur minningar úr æskunni) - í huga ungrar manneskju var þetta lögmál. En mér hugnaðist aldrei þessi félagsskapur - var tortryggin út í þetta óáþreifanlega vald sem fylgdi þessum mönnum. Margir áratugir eru nú liðnir og margt hefur breyst i pólitíkinni en ég held að þessi mynd af þéttum, samofnum hagsmunasamtökum sem flokkurinn var - hafi aðeins styrkst. Þessar fréttir sem margir Sjálfstæðismenn eru nú að furða sig á koma mér ekki á óvart. Svona hefur þetta alltaf verið - það nýja er að þetta er að velta út úr skápum og skúmaskotum. Hinn gamli flokkurinn sem taldi sig eiga annan helminginn af landi og þjóð, Framsókn, er örugglega um þessar mundir að reyna að setja fleiri hengilása á sína feluskápa. Það þýðir ekki að Samfylking og VG séu heilagar kýr - þó er það þannig að það var ekki sama peningafólkið á bak við þá í marga áratugi. Má vera að það hafi breyst síðasta áratuginn eða svo.    

Athugasemdir

[Hólmfríður Bjarnadóttir, 10.4.2009 kl. 05:42]

Fyrirgreiðslupólitíkin er gömul saga og ný. Umfangið hefur auðvitað breyst eftir því sem meira varð umleikis í samfélaginu. Feluleikurinn hefur alltaf verið til staðar og ekki þótti "vð hæfi" að tala um svona lagað fyrir nokkru. Og svo núna þegar lánsféð er ekki lengur til staðar, þá er áhættan við að kjafta frá orðin hverfandi.